بگذارید با واقعیت‌ها آغاز کنیم: من 79 ساله‌ام. پس هیچ می‌شود فهمید چرا باید به حرف زدن درباره جوانی توجهی داشته باشم؟ علاوه بر آن، چرا باید حرف زدن درباره جوانی با خود جوانان برایم اهمیت داشته باشد؟ آیا این خود آنان نیستند که باید درباره تجارب خودشان، در مقام جوانان، حرف بزنند؟ آیا برای درس عبرت و حکمت به این‌جا آمده‌ام، درست مانند پیرمردی که با مخاطرات زندگی آشناست و به جوانان تعلیم می‌دهد که سر به زیر و بی سر و صدا باشند و جهان را همان‌طور که هست به حال خود بگذارند؟