ما بر این باوریم که اعتراف به پیش داوری‌های خود، یک عمل مسئولیت پذیرانه است. هنگامی که به مفهوم مسئولیت می‌اندیشیم، متوجه می‌شویم که گفتنش بسیار آسان اما در عمل بسیار دشوار است.
پیش‌داوری یک پیش‌پنداشت ترجیح یا ایده است. برای شرح دقیق این تعریف کوتاه، ما با گادامر موافق هستیم که مفهوم پیش‌داوری به خودی‌خود یک چیز منفی نیست. ما سفت‌وسخت بر این باوریم که برای درمانگران مفید است که پیش‌داوری‌های خود را بشناسند.هنگامی که از پیش‌داوری‌ها صحبت می‌کنیم، منظور مجموعه خیالات، ایده‌ها یا نگرش‌ها، حقایق پذیرفته شده، پیش‌بینی‌ها(حدس و گمان‌ها)، سوگیری‌ها، مفاهیم، فرضیه‌ها، مدل‌ها، نظریه‌ها، احساسات شخصی، خلق وخوی، دلبستگی‌ها(علایق) ناشناخته است - در واقع، هر اندیشه از پیش موجودی که در دیدگاه، برداشت و اقدام‌های فرد در یک ملاقات درمانی نقش دارد. مانند رورتی ما بر این باوریم که پیش‌داوری‌های انسان اجتناب ناپذیر است.
این یک کتاب چالش برانگیز است که قطعیت درمانگر و غرور درمانی درمانگر را به چالش می‌کشد، اما اگر درمانگران پیش‌داوری‌های خود را در نظر نگیرند، نمی‌توانند تفکر بدون پیش‌داوری و تشخیصی را برای مراجعان خود طرح‌ریزی کنند که آن وقت آن‌ها می‌مانند و پیش‌داوری‌هایی که در قلب مشکل نهفته است. همچنین این نگرش را به چالش می‌کشاند که خیال می‌کند یک گروه برگزیده به نام «درمانگر»وجود دارد که چیزهایی را می‌داند که دیگران نمی‌دانند.