بازیگری، «زندگی روح انسان است که با هنر متولد می‌شود». در تئاتر خلاق، وسیله تمرکز بازیگر، «روح انسانی» است.
بنابراین، در نخستین مرحله، یعنی جستجو، وسیله تمرکز بازیگر، روح خود او و تمام کسانی است که پیرامون او هستند. در مرحله دوم، یعنی سازندگی، وسیله تمرکز، فقط روح خود اوست.
یعنی، برای بازی باید روی چیزی تمرکز کرد که نادیدنی است، روی چیزی که تنها با نفوذ به عمق وجود خود می‌تواند آن را دریابید و پی ببرید که در اوج حس و خشونت‌بارترین کشمکش، چه وضعی در زندگی پدیدار می‌شود. به عبارت دیگر، احتیاج به تمرکز عمیق روی حس‌هایی داری که وجود خارجی ندارند و باید آن‌ها را ابداع یا فقط تصور کرد.