«تازه ورق اولش را بازی کرده بود که چراغی روی صفحه پیش رویش چشمک و پیامی آرامش و سکوت اتاقش را بر هم زد: هفت! بلافاصله به یازده بروید.
ورنکو اعلام کرد که پیام را دریافت کرده است. لپ‌تاپ را آهسته در کیفش سراند و با ماشین ژیگولی پلیس راهی شد.
پست یازده پچرسک بود، نسبتاً نزدیک. می‌توانست به آنجا برود و برگردد و تا پیش از رسیدن مأمور جایگزینش چند دست هم بازی کند. هنوز پنج دقیقه از رفتنش نگذشته بود که بالون کوکاکولا آهسته خودش را تا فراز آسمان خیابان خرشچاتیک بالا کشید و یک جسد به آن آویزان بود...»