مراقبه چنان که من آن را درک می‌کنم، آرامش، تمرکز، بینش یا هر احساس دیگری را ایجاد نمی‌کند، بلکه مراقبه، دیدن روشن و آشکار رویدادها در هر لحظه به شیوه‌ای بسیار ساده است. اگر هدف ما از مراقبه، ایجاد یا دست‌یابی به آرامش یا بینش باشد، در واقع می‌کوشیم از جایی آغاز کنیم که باید مقصدمان باشد. در نتیجه، همواره به جایگاه اولیه بازمی‌گردیم، زیرا از آنجا که هستیم، آغاز نکرده‌ایم. به بیانی دیگر، مراقبه، گفت و گوی درونی کامل یا درکی ژرف از مسایل زندگی‌ست.
بنا براین، نباید تفاوتی میان گشودن گره‌های ذهنی - یعنی حل مسایل، از روان‌رنجوری تا موارد دیگر - و مراقبه وجود داشته باشد. همه این‌ها بخشی از یک فرایند هستند.
از نظر من، مشاوره‌‌ی روان‌شناختی، تفاوت چندانی با راهنمایی کردن در زمینه مراقبه ندارد. از این رو، کسی که انسان‌ها را درک نمی‌کند، اما دانسته‌های کتابی فراوانی دارد، آموزگار یا مشاوری برای مراقبه نیست، بلکه یک دانشمند است.