روانشناسی تکاملی رویکردی در علوم اجتماعی و طبیعی است که به بررسی صفات روانی نظیر حافظه، ادراک و زبان از طریق چشم‌اندازهای تکاملی نوین می‌پردازد. این شاخه به دنبال شناسایی این است که کدام صفات روانی انسان، در نتیجه سازگاری تکامل پیدا کرده‌اند و به این ترتیب از نتایج کارکردی انتخاب طبیعی هستند. روانشناسی تکاملی رویکردی به‌نسبت جدید در روانشناسی است. از این دیدگاه، رفتار انسان و عملکرد ذهنی او به انتخاب طبیعی نسبت داده می‌شود. اندیشه کلیدی در روانشناسيِ تکاملی این است که سازوکارهای روانی هم مثل سازوکارهای زیستی نتیجه میلیون‌ها سال تکامل از طریقِ انتخاب طبیعی است. به این ترتیب فرضِ روانشناسی تکاملی بر این است که سازوکارهای روانی مبنایی وراثتی دارند و در گذشته احتمال بقاء و تولید مثلِ نیاکان ما را افزایش داده‌اند. برای روشن‌تر شدن این نکته میل به خوردن شیرینی را در نظر بگیرید. این تمایل را می‌توان سازوکاری روانی که اساسی وراثتی دارد تلقی کرد، وانگهی بشر از این رو این تمایل را دارد که عملِ مزبور بخت نیاکان ما را برای بقاء بیشت کرده‌است: یعنی میوه‌ای که مزه شیرین‌تری داشته از ارزشِ تغذیه‌ای بالاتری هم برخوردار بوده‌است، لذا با خوردن آن احتمال بقاء و دوامِ ژن‌های مربوط به این کار نیز افزایش یافته‌است.