والر: الیز زیبای من، پس آن قول اطمینان‌بخشی که از روی لطف در مورد علاقه خویش به من دادید و مرا در شور و سرمستی فرو بردید، چرا اکنون شما را افسرده و غمگین می‌بینم؟ می‌بینم که با تاسف آه می‌کشیدید. به من بگویید، آیا از این تاسف می‌خورید که مرا شاد و مسحور کرده‌اید و از این وعده ازدواجی که به من داده‌اید پشیمانید و به عشق من نسبت به خودتان بدگمانید؟
الیز: نه، والر نمی‌توانم از کار خود پشیمان باشم. حتی خود را نیرومندتر احساس می‌کنم و توانایی آن را ندارم که آرزو کنم، کاش اوضاع این‌گونه نبود. راستش را بگویم نگران عاقبت کارم، می‌ترسم مبادا بیش از آن چه باید شما را دوست داشته باشم.
والر: اوه! از چه چیز این لطفی که به من دارید می‌ترسید؟
....