انسان ها در حسرت دستیابی به مطلق حضور،آن رادر اطراف خود به شهود احساس می کردند و خود را به آب و آتش می‌زدند تا در آیین هایی سازنده، فهم خود را از این امر متعالی پرورش دهند.اما نیز خود را بیگانه با آن حس می کردند. تقریبا هر فرهنگی اسطوره‌ای از بهشتی گمشده را بنیان نهاده بود که مردان و زنان در آغاز زمان از آن رانده شده بودند.این امر بیانگر باوری ابتدایی بود که که معتقد بود معنای زندگی چنین گسسته، دشوار و پر از رنج نبوده است. باید دوره‌ای بوده باشد که انسان ها از سرشاری وجود لذت می‌برده‌اند و اندوه، بیماری، مصیبت، تنهایی، کهنسالی و مرگ در زندگی‌شان معنایی نداشته است.