وقتی از عضوی از بدن‌تان را خم می‌کنید یا حرکت می‌دهید، فکر می کنید: «همان اندامی که قبلا وجود داشت الان دارد حرکت می‌کند. همان "من"ی که قبلا بود، الان این اندام را به حرکت درآورد.» بعد از حرکت دادن اندام‌ها، دوباره فکر می‌کنید: «این اندام‌ها، و این "من" همیشه وجود دارند.» زمانی که مردم در حال دیدن چیزی هستند، در مورد خودشان و آن چیز چنین فکر می‌کنند: «چیزی که ماندگار است، قبلا بوده است، الان هست، و می‌رود که در آینده هم باشد، چیزی که همیشه وجود دارد.» وقتی فرد فکر و تصور می‌کند، این‌گونه فرض می‌کند: «خودی که از قبل وجود داشته الان دارد فکر می‌کند.» به این شکل او خودش را به عنوان شخص یا موجودی ماندگار فرض می‌کند. شما در مورد خود و دیگران چنین فکر می‌کنید: «افرادی که تمام طول زندگی را زندگی می‌کنند.» در واقع، چنین چیزی نیست. چیزی تمام طول زندگی را زندگی نمی‌کند. فقط ذهن و جسم است که در فرآیند جانشینی پی‌در‌پی پدید می‌آید و محو می‌شود. شما این ذهن و جسم ناماندگار را به عنوان یک شخص در نظر می‌گیرید، و به آن می‌چسبید. ما مراقبه می‌کنیم تا از وابستگی به چیزها با دیدگاه اشتباه جلوگیری کنیم.