وابی سابی، یکی از هنرهای کهن ژاپنی است که مقصودش درک و دریافت مفهوم زیبایی و کمال است در گزاره‌های ناکامل و ناقص. وابی سابی، افتخار می‌کند و احترام می‌گذارد به هر آنچه ناقص، ناکامل و ناپایدار است. این هنر، شکوه و زیبایی را در چیزهای ساده، افتاده و غیرمعمول درمی‌یابد. از همین منظر، عشق وابی سابی طور هم یعنی هنر و مشق عاشقی کردن با تمام نواقص موجود در خودمان و شریک زندگی‌مان. منظورمان صرفا پذیرش و یا انکار چیزهایی نیست که می‌توانند موجب آزردگی خاطرمان شوند یا حتی حسابی خشمگین‌مان سازند؛ بلکه مفهوم واقعی آن یعنی قدردانی و تحسین از ته قلب‌مان به خاطر موجودیت و منحصر به فرد بودن همدیگر. تصور کنید در مقابل یک گلدان حدودا یک متری با یک ترک بزرگ و ناجور از بالا تا پایین قرار می‌گیرید. احتمالا خیلی سریع قضاوت می‌کنید و آن را گلدانی زشت یا خرت و پرت و بی‌ارزش می‌شمارید و بی‌اعتنا از کنارش عبور می‌کنید. ولی آنها که وابی سابی‌گونه می‌اندیشند، ممکن است آن گلدان را بسیار باشکوه بپندارند و با درک عمیق و زوم کردن روی ترک گلدان، به قدمت و زیبایی موجود در نقص آن افتخار کنند و گرامی‌اش بدارند. درست مثل گلدان ترک خورده، اختلاف نظرها هم بخشی از ماهیت رفتاری ما هستند که تغییر ناپذیرند. عشق وابی سابی‌طور، این فرصت را به ما می‌دهد تا این اختلافات و نواقص را هم در خودمان و هم در شریک زندگی‌مان پذیرا باشیم و عاشقانه دوستشان بداریم. این همان زیبایی نابی است که مقابل دیدگانمان می‌خرامد، منحصر به فرد بودنمان را به رخ می‌کشد، حس انسان‌دوستی‌مان را برمی‌انگیزاند، و ما را عمیقا با یکدیگر پیوند می‌دهد.