برخلاف آنچه هنگام انجامِ دم حس می‌کنیم این ما نیستیم که هوا را به داخل بدن می‌کشیم، بلکه اتفاقاً این هواست که توسط فشار اتمسفريِ پیرامون به داخل هل داده می‌شود. از آنجاییکه هوا همواره به سمت مناطقی در جریان است که فشار کمتری دارند، افزایش حجم حفره سینه، فشار هوا را در این محفظه کاهش داده و باعث می‌شود هوا به درون این حفره سرازیر شود. این همان فرایند دم است. به این ترتیب می‌توان گفت نیرویی که هوا را به درون ریه‌ها وارد می‌کند بیرون از بدن قرار دارد.
وقتی جنین در رحم قرار دارد، کار تنفس به عهده مادر است. اما به دنیا آمدن، به معنی جداشدن از بند ناف است - یک بند حیاتی که جنین را برای 9 ماه تغذیه کرده است. در این لحظه، به ناگهان و برای اولین بار، نوزاد ملزم به انجامِ اعمالی می‌شود تا بتواند زنده بماند و در این بین، نفس‌کشیدن اولین عملی‌ست که استقلال بدنی و فیزیولوژیکِ نوزاد از مادر را اعلام می‌کند. این اولین تنفس، مهم‌ترین و قوی‌ترین دمی‌ست که یک انسان در طول عمرش تجربه می‌کند. اولین دم، بایستی با فشار بسیار زیاری همراه باشد زیرا باید بر کشیدگيِ اولیه سطحِ بافت‌های ریه که تا پیش از آن غیرفعال بوده‌اند غلبه کند. نیرویی که برای غلبه بر این فشار لازم است سه یا چهار برابرِ نیرویی‌ست که در یک دمِ معمولی نیاز است...