آگه

رستم و سهراب

کتاب «رستم و سهراب» روایتی نمایشنامه ای و دراماتیزه شده از داستان مشهور شاهنامه است و مقدمه ای مفصل دارد درباره فردوسی و شاهنامه و ضرورت درک این اثر به صورت یک کل. نویسنده در این مقدمه با طرح این ضرورت که شاهنامه را باید به صورت یک کل اندیشگی و زیبایی شناختی درک کرد، ابیاتی را مثال می آورد که با این کل سازگار نیستند و به این ابیات به دیده تردید می نگرد و دست آخر می گوید: «شاید بخش هایی از آنچه گفته شد با نگرش شاهنامه پژوهان و شیوه های پیراستن آنان سازگار نباشد، اما برای برگردان داستان رستم و سهراب به زبان صحنه و آراستن این داستان به عناصر دراماتیک، که متن اصلی سرشار از آن است، من گزیری نداشتم مگر تکیه بر برداشت خود از آرمان والای فردوسی و روح و اندیشه حاکم بر کل شاهنامه». ...سهراب زمانی که می‌فهمد فرزند رستم است، هیجان زده می‌شود و فکر می‌کند با بودن پدر و پسری چون او و رستم، «نباید به گیتی کسی تاجور» می‌خواهد با لشکرکشی به ایران کیکاووس را بر کنار و رستم را بر تخت بنشاند و سپس به توران تاخته، افراسیاب را سرنگون و خود بر تخت افراسیاب نشیند...

نواختن در تاریکی

«نواختن در تاریکی» اثری است در حوزه‌ی نقد ادبی که به حضور آفریقایی‌ها در ادبیات آمریکا و تاثیری که بر شکل‌دهی تخیل ادبی آمریکای سفیدپوست به جا گذاشتند اختصاص دارد. اثری بسیار متقاعدکننده از نقد ادبی که فصل جدیدی را در گفت‌وگوهای آمریکایی درباره‌ی نژاد باز می‌کند - و نوید می‌دهد که شیوه‌ی خواندن ادبیات آمریکایی را از برنده‌ی تحسین‌شده‌ی جایزه‌ی نوبل تغییر دهد. موریسون نشان می‌دهد که مضامین آزادی و فردگرایی، مردانگی و بی‌گناهی تا چه اندازه به وجود جمعیت سیاه‌پوستی بستگی دارد که آشکارا غیرآزاد بودند - و به‌عنوان تجسم ترس‌ها و خواسته‌های خود به نویسندگان سفیدپوست خدمت می‌کردند. به گفته‌ی شیکاگو تریبون، موریسون "امکان آمریکا را دوباره تصور و ترسیم می‌کند." بحث‌های درخشان او درباره‌ی حضور «آفریقایی» در داستان‌های پو، ملویل، کاتر و همینگوی منجر به ارزیابی مجدد دراماتیک ویژگی‌های اساسی سنت ادبی ما می‌شود. «نواختن در تاریکی» باعث شده است نویسنده‌ی برنده‌ی جایزه‌ی نوبل جایگاه برجسته‌ای در ادبیات مدرن داشته باشد.

سقراط (فیلسوفان بزرگ11)

مکاتب زبان شناسی

«هدف من در این کتاب به‌تصویرکشیدن مسیری است که دانش زبان‌شناسی از اواسط قرن نوزدهم تا کنون طی کرده است، تا بتوانم از این رهگذر به بحث در مورد وضعیت فعلیِ آن بپردازم. این نگاه تاریخی می‌تواند نشان دهد که مهم‌ترین مسائل مطالعه‌ی زبان از زمان شروع زبان‌شناسی نوین تاکنون چه بوده‌اند، و ما را با دیدگاه‌های افراد مختلفی که به این مسائل نگاهی داشته‌اند آشنا کند. در حقیقت هدف اصلی من این است که نشان دهم از چه «دریچه‌ها»یی به زبان نگریسته‌اند و این دریچه‌ها چه تفاوت‌هایی با هم دارند. نگاه‌های متفاوت به برداشت‌های گوناگون می‌رسند و این برداشت‌ها در نهایت به راه‌حل‌های مختلف می‌انجامند. سعی من این بوده است که مهم‌ترین دیدگاه‌های متفاوت به زبان را به‌طور خلاصه در این کتاب شرح دهم.» ( از پیش‌گفتار نویسنده)

نگاهی تازه به دستور زبان

این کتاب دستور زبان فارسی نیست، بلکه سخنی درباره‌ی دستور زبان است. در این کتاب نویسنده کوشیده است تا شالوده‌های نظری و فلسفیِ دستور و دستورنویسی را برای خواننده روشن کند و تا آنجا که ممکن است او را در جایگاهی قرار دهد که بتواند در پهنه‌ی افقی گسترده‌تر و با بینشی علمی‌تر به بحث‌ها و کشمکش‌های دستوری نگاه کند. این کتاب می‌کوشد تا ملاک‌هایی به دست خواننده دهد تا خود بتواند درباره‌ی دستور زبان‌های موجود داوری کند. در این راستا، مؤلف نخست از تاریخچه‌ی دستورنویسی در غرب و دستورنویسی برای زبان فارسی سخن می‌گوید، سپس معایب این نوع دستورنویسی را برمی‌شمارد، و آن‌گاه می‌کوشد با زبانی ساده و روشن خطوط اصلیِ دستور زبان ساختاری و دستور گشتاری ـ زایشی را توضیح دهد.

تاریخ گریه (پژوهشی در باب شیون و زاری)

سخن گفتن از آن همه سوگ و تراژدی و ناهمواری که تاریخ ما را فراگرفته است، می‌تواند در حکم منبعی برای بازنگری و یادآوری زمان‌های گذشته به‌کار گرفته شود... در حکم منبعی برای گفتن از پدیده‌ای که، اگر تا حدودی روان‌شناختی و فیزیولو‌ژیکی است، دلایل بیرونی و روابط سیاسی و اجتماعی بسیاری نیز در آن نقش دارند. کتاب تاریخ گریه در فصل‌های چندگانه خود می‌کوشد تا از منظری فلسفی، روان‌شناختی، اجتماعی و با کندوکاو در تاریخ و اسطوره‌ها و افسانه‌ها و واقعیت‌ها، به بررسی گریه و زاری و شیون و سوگواری انسان‌ها و تغییر و تحول آنها در طول زمان بنشیند و تصویری از زوایای پنهان و آشکارآن به‌دست دهد.

مرا به صندلی الکتریکی بسپار (مجموعه داستان)

داستان‌های این مجموعه، مدرن و پست‌مدرن، ایده «رویای آمریکایی» را نقد می‌کنند و به ریشخند می‌گیرند. رویایی که بعد از رکود بزرگ، مک کارتی، ویتنام، اردوکشی نظامی به عراق و افغانستان، ظهور بوش و ترامپ، هر بار به شکلی فرومی ریخت و وارونه می‌شد. ویرانی رویای آمریکای را در درام، داستان کوتاه و رمان مدرن و پست‌مدرن آمریکا به وضوح می‌توان دید. شعار و الگویی سیاسی فرهنگی که دم از آزادی و رفاه و یکپارچگی می‌زند هر آینه با رخدادهایی چون قتل کندی، ریگانیسم و برج‌های دوقلو از هم می‌پاشد و با نوعی زیباشناسی منفی و ضداستعلایی در ادبیات منعکس می‌شود.

بنیتو سرنو

بنیتو سرنو داستان/گزارشی معمایی و وهم‌آلود درباره‌ مواجهه‌ یک کشتی آمریکایی با یک کشتی مرموز اسپانیایی است که ناخدایش دون بنیتو سرنو نام دارد. به گفته‌ مرتون سیلتز، از شارحان ملویل، این قصه «تلویحا تفسیری از نگرش غالب در باب سیاه‌پوستان و برده‌داری در ایالات متحده است که، در غایت خود، از وقوع جنگ داخلی میان شمال و جنوب خبر می‌دهد.»

پوست انداختن

دو روز صلح برقرار است. اما روز سوم دیگر از خوراک خبری نیست. پیرمردانی می‌آیند و آب و هیزم می‌آورند و می‌گویند دیگر خوراکی برجا نمانده. آخرین فرستاده مونته سوما می‌آید و به نزد کورتس هدایت می‌شود و به او... -برشی از متن کتاب

سلطه‌ی مذکر

ما، چه مرد و چه زن، در حالی که خودمان نیز بخشی از موضوعی هستیم که در فهم‌اش می‌کوشیم، ساختارهای تاریخی نظم مذکر را، در قالب طرح‌واره‌های ناخودآگاه ادراک و ارزیابی، در بدن‌مان جای داده‌ایم. بدین‌سان، هنگام تلاش برای فهم سلطه‌ی مذکر چه بسا به طرز تفکراتی متوسل شویم که خود محصول این سلطه‌اند. یگانه امید ما برای خروج از این چرخه یافتن راهبردی عملی برای عینیت بخشیدن به سوژه‌ی عینی‌سازی علمی است. راهبردی که می‌خواهم در این جا اتخاذ کنم استفاده از نوعی تجربه‌ی آزمایشگاهی است ... این راهبرد تحلیل قوم‌نگارانه‌ی ساختارهای عینی و صور شناختی یک جامعه‌ی تاریخی خاص و درعین‌حال بیگانه و بسیار نزدیک به ما، یعنی جامعه‌ی بربرهای کابیلی را، که در عین غریب‌بودن آشنا نیز هست، ابزاری برای جامعه‌کاوی ناخودآگاه مرد‌محور می‌داند که از پس عینیت بخشیدن به مقوله‌های این ناخودآگاه بر‌می‌آید. (از متن کتاب)

کمد (مجموعه داستان)

تخت‌خواب مجروح از بی‌خوابی شبانه را پانسمان می‌کنم، زخم‌های لکه‌های آب‌میوه را روی میز درمان می‌کنم و بطری‌های خالی را از بدن اتاق طوری بیرون می‌کشم انگار خار باشند. حتی جارو زدن عملی شبیه به غسل دادن می‌شود. خرس عروسکی و اسباب‌بازی‌های روی مبل - تجسم عذاب دل‌خراش وجدان در قالبی نرم و لطیف - را با ظرافت می‌چینم. این مرد باید زمانی طولانی را جلو آینه صرف پرو کردن کراوات‌ها کرده باشد.

ترجمه

اوایل میگل زبان مادری خود را به جا نمی‌آورد؛ اما مداوا سبب شد او از حیطه توانش طبیعی خود فراتر رود. او حالا زبان‌های خارجی را ترجمه می‌کرد، زبان‌هایی را که عمرا نیاموخته بود. طبعا این ترجمه‌ها آفریده خیال بودند، اما او دیگر نمی‌توانست از انجام این کار خودداری کند. او قادر نیست بگوید "من این را نمی‌فهمم". میگل در همه چیز معنایی می‌یابد، حاضر نیست معنایی در ابهام باقی بماند. هیچ کلمه‌ای در جهان نیست که میگل معنای آن را نداند.