کمپ مهاجران غیرقانونی در حومۀ پاریس، که یادآور کوچه‌های تاریک و نمور و خانه‌های ویرانۀ بینوایان است، و خانواده‌هایی که هرکدام از کشوری به اینجا پناه آورده‌اند. آذرباد، که فرانسه را به‌خوبی یاد گرفته، حالا دستیار یک فرانسوی است که می‌آید و به کارهای اداری و نامه‌ها و امور پزشکی و بیمۀ مهاجران رسیدگی می‌کند. او، که تنها زبان‌بلد بین خانواده‌هاست، ناخواسته مسئولیتی بر عهده‌اش گذاشته شده که بار سنگینش او را از پا درمی‌آورد و همچون بهمنی از غم سرد و تیره در خود می‌بلعدش. چرا باید مجبور باشد درد را، بی‌قراری و دلتنگی و استیصال را به زبانی دیگر ترجمه کند؟ چطور می‌تواند بگوید این احساس اضطراب نیست، نگرانی نیست و بی‌قراری است؟