کتاب شکل‌های فراموشی، کتابی است متراکم و فشرده، پربار و رنگارنگ، از آن رو که گوناگونی وسیعی از اندیشه‌ها، ایده‌ها و پیشنهاداتی برای تأمل را گرد هم آورده است. مارک اوژه با این کتاب، شیوه‌ای از سفر را پیشنهاد می‌دهد، سفری پر پیچ‌وخم همچون هزارتو، هم در مرکز و هم در حاشیۀ فراموشی، و در نتیجه، در قلمرو حافظه‌ای که با آن عجین گشته است. اوژه می‌گوید «فراموشی، همچون ضرورتی برای جامعه، برای فرد نیز ضروری است»: این گزاره، همچون سرآغازی بر این اثر، ایده‌ای بنیادین را مطرح میکند که در ادامه، از طریق مسیرهای گوناگون بسط و گسترش می‌یابد. این مسیرها، اگرچه همواره به‌طور مستقیم با یکدیگر هم‌نوا نیستند، اما از همان ابتدا، بی‌وقفه در امتداد یکدیگر پیش می‌روند. گویی که با نظمی خاص، همچون ضرباهنگی که از تجربه شخصی نویسنده در سرزمین آفریقا نشئت می‌گیرد، در نهایت، بدون آنکه به‌صراحت بیان شود، «مردم‌شناسیِ فراموشی» را پیش روی ما قرار می‌دهند.