لیلیان فایراستون با یاد‌آوری زبان فراموش‌شده کودکان که بر بنیان آموزه گورجیف است، نشان می‌دهد که چه‌گونه هنگامی که با کودکان و با خودمان راست‌گو و یک‌دل هستیم، آنها تلاش‌هایمان را می‌بینند و می‌ستایند.همیشه با خودمان شروع می‌کنیم. هر‌گاه تلاشی از خود نشان می‌دهیم، هنوز به گونه‌ای کودک هستیم. هنگام خواندن این کتاب، در زمان به عقب می‌رویم و فضا و توجه‌ای را به دست می آوریم که شاید در کودکی از آن ناکام بودیم. همانطور که نویسنده خود در پیش‌گفتارش برای ترجمه فارسی کتابش می‌گوید:( آموزه جورج گورجیف در این باره این بود که به کودکان آرمان‌های والا و دست‌افزار‌های به دردبخور برای زندگی داده شود: «آموزش و پرورش دومی» که در آن تنها تلاش مهم است و نه نتیجه.
ستایش تلاش و نه کودک، زنده نگه داشتن پرسش هایشان ...زبان فراموش شده کودکان روش بی همتایی از بزرگ کردند کودکان با یک‌پارچگی، آرمان و توانایی اندیشیدن برای خودشان در اختیار می‌گذارد، داستان‌هایی درباره تشویق کودکان به (اندیشیدن برای خودشانو بیم به دل راه ندادن...)