راستش خیلی هم مطمئن نیستم بشود نامش را صدا گذاشت. دقیق‌تر از آن بود که بتوان آن را لرزه، جریان یا حتی ضربان نامید. هر قدر هم که برای شنیدنش تلاش می‌کردم - منبع، آهنگ و طنین آن - مبهم باقی می‌ماند. هیچ‌وقت ندانستم چه‌طور توصیفش کنم. اما هراز گاهی دست به مقایسه می‌زدم: نجوای سرد چشمه‌ای در زمستان که سکه‌ای داخلش می‌افتد؛ لرزش مایع داخلی گوش وقتی از چرخ‌فلک پیاده می‌شوی؛ صدای عبور شب وقتی معشوقت تلفن را قطع کرده ولی گوشی هنوز در دست توست...