«سیر طولانی روز در شب»، نمایشنامه خودزندگی‌نامه‌ای یوجین اونیل، استادانه‌ترین اثر اوست. این نمایشنامه را اولین‌بار انتشارات دانشگاه ییل در 1956 منتشر کرد و یک سال بعد برنده جایزه پولیتزر شد. هارولد بلوم درباره این کتاب می‌نویسد: «سیر طولانی روز در شب به اتفاق آرا شاهکار اونیل است... عشق میان اعضای خانواده خودش به زحمت در برابر زخم‌ها و آسیب‌های ازدواج، پدر و مادری و فرزندی تاب می‌آورد، چه رسد به اینکه بخواهد این زخم‌ها را تسکین دهد. این واقعیت هرگز تا این حد بی‌رحمانه و اثرگذار به تصویر کشیده نشده، آن هم با بیانی چنین قدرتمند که بعید است هیچ‌کداممان تلخی‌اش را هرگز فراموش کنیم.»
اونیل سیر طولانی روز در شب را در 1940 نوشت اما نمایشنامه تا 1956، یعنی پس از مرگ نویسنده، روی صحنه نرفت. او در این نمایشنامه با شجاعت و بدون هیچ شرمی از زندگی واقعی خودش می‌نویسد. اثر او تلاشی است غم‌بار برای درک خودش و خانواده‌اش و، همان‌طور که اونیل در تقدیم‌نامه کتاب اشاره کرده، «این نمایشنامه را که درباره اندوهی کهنه است با اشک و خون نوشته‌ام».
هیچ‌کدوممون در برابر بلاهایی که زندگی سرمون آورده کاری از دستمون برنمی‌آد. آدم اصلاً نمی‌فهمه کِی اون بلاها سرش می‌آن، وقتی هم که می‌آن سراغش باعث می‌شن آدم سرش به چیزهای دیگه گرم بشه تا اینکه بالاخره یادش بره چی می‌خواست بشه و خود واقعیش رو برای همیشه فراموش می‌کنه.
(بریده‌ای از نمایشنامه)