کلود سیمون، رمان‌نویس فرانسوی برنده نوبل ادبیات 1985، را اغلب از پیروان جنبش ادبی رمان نو می‌دانند، هرچند شیوه روایی ناپیوسته خاص او به این سادگی‌ها در قالب هیچ جنبش و مکتبی نمی‌گنجد. منبع الهام بیش‌تر نوشته‌های سیمون زندگی خود اوست و دغدغه اصلی‌اش درک و دریافت آدمی از مفهوم زمان؛ به همین دلیل شاید بشود سبک‌و‌سیاقش را نزدیک به نویسنده نام‌دار فرانسوی یعنی مارسل پروست دانست. در بیانیه هیئت داوران جایزه نوبل آمده کلود سیمون نویسنده‌ای است که «در داستان‌هایش ذوق یک شاعر و یک نقاش را توامان دارد و در تصویر وضعیت انسان به گذر زمان و اثراتش عمیقا آگاه است.»
تراموا نیز به همین شیوه آمیزه‌ای است از خاطرات کودکی و کهن‌سالی سیمون در قالب داستان؛ تلاشی برای اثبات این باور که خاطرات ما می‌توانند در حضیض عمر یار و محافظ‌مان باشند، اگر آنها را درست و کامل به یاد سپرده باشیم.