روزی روزگاری تکه چوبی در مغازه نجار پیری به نام استاد آنتونیو بود. البته همه آنتونیو را به خاطر نوک دماغش که همیشه مانند آلبالوی قرمز و براق بود استاد چری صدا می‌زدند. تا چشم استاد چری به تکه چوب افتاد، گل از گلش شکفت و همین‌طور که داشت با خوشحالی دست‌هایش را به هم می‌مالید زیر لب گفت ...