وقتی صحبت از دروغ گفتن به میون می‌آد، چیزی که باید در نظر گرفت، قابل‌قبول‌بودن دروغ نیست بلکه برانگیختن حرص، ترس و حماقت در وجود شخص گیرنده دورغه. در واقع آدم‌ها هیچ‌وقت به دیگران دروغ نمی‌گن؛ اون‌ها به خودشون دروغ می‌گن. یک دروغگو خوب، چیزی رو که احمق‌ها خواهان شنیدنش هستن در اختیارشون قرار می‌ده و به اون‌ها اجازه می‌ده که خودشون رو از حقایق موجود رها کنن و سطحی از خودفریبی رو انتخاب کنن که متناسب با حماقت و دنائت اخلاقی اون‌ها باشه. این همون رازه. همون قدیمی‌ترین حیله موجود در جهان.