«انتظار می‌رود که شاه تا ده سال آینده فعالانه در قدرت باقی باشد». این نتیجه‌گیری گزارشی کاملاً سری دربارۀ آیندۀ شرایط سیاسی ایران بود که تحلیل‌گران سازمان سیا در آبان‌ماه سال 1357 به دولت ایالات متحده ارائه کردند. 100 روز بعد، پادشاهيِ 37ساله‌ی محمدرضا پهلوی سقوط کرد. انقلاب اسلامی ایران از همان لحظه‌ی پیروزی چالشی دشوار پیش پای تحلیل‌گرانی گذاشت که وضعیت ایران را مطالعه می‌کردند: چرا هیچ کس نتوانسته بود انقلابی چنین سهمگین را پیش‌بینی کند؟ چارلز کورزمن، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه کارولینای شمالی، در این کتاب به مطالعه‌ی همین تصورناپذیری می‌پردازد. او تحلیل‌های رایج درباره‌ی انقلاب اسلامی را مطرح می‌کند و نشان می‌دهد چطور در نظر نگرفتنِ «پیش‌بینی‌ناپذیريِ وقایع» باعث شده است تجربه‌ی انقلاب به‌درستی تجزیه و تحلیل نشود. گری سیک، تحلیل‌گر بلندآوازه‌ی سیاسی، دربارۀ انقلاب تصورناپذیر در ایران گفته است: «کاری عظیم درباره‌ی انقلاب ایران، و انقلاب به‌طور کلی».