انسان‌شناسی شناختی یکی از حوزه‌های نسبتا جدید در مطالعات شناختی و علم انسان‌شناسی است که بیان‌گر تعاملات میان‌رشته‌ای برای فهم شناخت است.
این شاخ علمی سابقه چندانی در ایران ندارد. انسان‌شناسی شناختی به دنبال فهم فرآیندها و قواعدی است که در تعامل میان ذهن و فرد و نظام فرهنگی و بنیان‌های زیستی آن جامعه فرآیندهای تولید، کسب، و کاربرد دانش و معنا را در کنشگران اجتماعی سامان‌دهی می‌کنند. هرچند این حوزه‌ی علمی بیشتر بر مقوله‌ی زبان به عنوان بستر و بازنمای اصلی فرآیندهای شناختی تاکید دارد، اما در تحقیقات اخیر، انسان‌شناسی شناختی به دنبال فهم فرآیندهای تولید معنا در همه‌ی وجوه حیات انسان است. مطالعات شناختی، هرچند در قالب انسان پر دسترس‌ترین امکان را برای مطالعه‌ی ساز و کارهای آن‌چه اندیشه می‌نامیم به ما می‌دهد، اما مفهوم اندیشه و از آن بیشتر مفهوم شناخت را به سختی در چهارچوب‌های جدید علمی می‌توان به انسان خلاصه کرد. در حقیقت، دستاوردهای مهمی که رفتارشناسی جانوری داشته، آن است که بتوان مسئله شناخت و ساز و کارهایش را در چشم‌اندازی از تاریخ حیات قرارداد.این کتاب تلاشی برای توسعه دانش انسان‌شناسی شناختی و قابلیت‌های آن برای فهم ذخیره غنی نظام‌های شناختی در بستر فرهنگی ایران است.