کسانی بودند که ماجرای ساده‌ی زندگی روزمره را، که از شدت تکرار به صورت ”بازی هر روز“ طبقه فرودست درآمده‌اند، به شکلی ساده و گزارشی بازگو می کردند. از جمله‌ی این داستان‌نویسان می‌توان پرویز مسجدی را نام برد که کار خود را از سال 1346 در مجله خوشه آغاز کرد و مجموعه داستان‌هایش تحت عنوان ”بازی هر روز“ (1354) منتشر شد. داستان‌های مسجدی از نوع اجتماع‌نکاری‌های شتاب‌زده‌ای ست که موج آن در آخرین سال‌های دهه سی برخاست و تا نیمه‌های دهه‌ی چهل پایید. این داستان‌ها یا گزارشی از تاثیر تباه‌کننده‌ی فقر و خرافات است یا عکس‌های رنگ‌باخته‌ای از تیپ های اجتماعی: بی‌پناهی کارگری که پس از بیست سال بازخرید می‌شود (داستان بازخرید)، کودکی که همراه مادر رو به مرگش به اداره می‌رود تا نحوه‌ی دریافت مستمری پدر از دست رفته را یاد بگیرد (داستان مستمری)، دعواهای دو زن روستایی بر سر پسماندهای غذاهای قهوه‌خانه (داستان باز هر روز)، نمونه‌هایی از موضوع‌های مورد توجه مسجدی هستند.