والتر بنیامین

خاطرات مسکو

قصه‌گو (مجموعه داستان)

آسمان، شب تابستانی خاص آلمانی را میان درختان گسترانده بود.اما به‌سان میعادگاهی روکوکویی، ماه پرتو رازآمیز به رنگ زرد درخشان می‌افشاند. شکوفه‌های پیچ‌پیچ لرزان‌لرزان از درختان پایین می‌رفتند و به‌سان کاغذریزه‌های زردرنگ به درون خزه‌های تیره می‌خزیدند.

متافیزیک جوانی و چند مقاله دیگر

شخصیت ویرانگر کار خود را انجام می‌دهد؛ تنها کاری که از آن پرهیز می‌کند آفریدن است. درست به همان سیاق که آفریننده جویای انزواست‏، ویرانگر را باید پیوسته مردم در میان گرفته باشند، همان گواهان کارایی او. شخصیت ویرانگر یک علامت است. درست همان‌طور که علامت سه‌وجهی از هر سو در معرض باید است، او نیز در معرض سخنان یاوه قرار دارد. مصون‌داشتن او از این سخنان بیهوده است. شخصیت ویرانگر علاقه‌ای به فهمیده‌ شدن ندارد. او کوشش‌هایی را که در این زمینه ‌می‌شود سطحی می‌انگارد. اینکه حرفش را نفهمند نمی‌تواند به او آسیبی رساند. برعکس، او خود موجب آن می‌شود، درست به همان سیاق که معابد، همان نهاد‌های ویرانگر دولت، چنین می‌کردند. شایعه، این خرده‌بورژوایی‌ترین پدیده‌ها، تنها از آن‌رو پیش می‌آید که مردم اشتیاق ندارند حرفشان اشتباه فهمیده شود. شخصیت ویرانگر کج‌فهمی را تاب می‌آورد؛ او به شایعه پروبال نمی‌دهد. -از متن کتاب

درباره عکاسی (مجموعه جستارها نقدها و یادداشت‌ها) با جستاری از پل والری و موخره‌ای از سوزان سونتاگ

در روز رستاخیز، آخرین روشنفکر ـ این قهرمان سودایی فرهنگ مدرن، با ویرانه‌هایش، با دیدگاه‌های جسورانه‌اش، خیالاتش، دلتنگی و ملال تسکین‌ناپذیرش، چشمان مغموم و سربه‌زیرش ـ به روشنی شرح خواهد داد که ”مواضع“ فراوانی را اتخاذ و تا جایی که در توان داشته، شرافتمندانه و بی‌مدارا، تا پایان از حیات ذهن دفاع کرده است.

نشانه‌ای برای رهایی (گزیده مقاله‌ها)

والتر بنیامین یکی از بزرگ‌ترین ناقدان هنری سده بیستم بود، این گفته‌ هانا آرنت است. تئودور آدورنو کار بنیامین را چنین ستود: راز روش نبوغ آمیز او کشف ناسازگاری ها بود. او در دل هر متن عناصر ناهمخوان با یکدیگر را می یافت.. برتولت برشت مرگ او را بزرگترین ضایعه جبران ناپذیری دانست که نازیسم بر پیکر فرهنگ آلمان وارد کرد. ارنست بلوخ او را فیلسوف بی همتای روزگار ما خواند و هربرت مارکوزه نوشت بدون توجه به آثار او نمی توان بحران فکری روزگار معاصر را شناخت. در این کتاب شش مقاله از مهم ترین آثار بنیامین درباره مارسل پروست فرانتس کافکا، نیکلای لسکوف، فئودور داستایفسکی جنبش سوررئالیست ها و وضعیت هنر در دوران باز‌تولیدپذیری ماشینی آن ترجمه شده اند.

فهم برشت

«زمان که بگذرد آب روان بر سنگ خارا هم پیروز خواهد شد» هم‌پیمان شدن با همه آن چیزهایی که همچون رود «نامعلوم، آرام و پایان‌ناپذیر» هستند به یادمان می‌آورد که بنیامین از آرمان شکست‌خوردگان و ستمدیدگان سخن گفته است. در تز ششم از تزهایی در باب فلسفه تاریخ (در کتاب روشنگری‌ها) او می‌نویسد: «تنها آن مورخی می‌تواند بارقه امیدی در گذشته بدمد، که به قطع قانع شده باشد در صورت پیروزی دشمن، حتی در گذشتگان نیز از شر او ایمن نخواهند ماند. و این دشمن تا کنون همواره پیروز بوده است.» تاریخ هرگز برای بنیامین (به عکس لوکاچ) نه صرفا «پیش‌شرط زمان حال»، بل صحنه یک اکنون همیشگی بود. پیکارهای گذشته را باید ادامه داد، اگر نه، نتیجه آن‌ها دیگر بار جز شکست نخواهد بود.

خیابان 1 طرفه

خیابان یک طرفه دومین و آخرین کتابی است که از بنیامین در زمان حیاتش انتشار یافته است. آثار این متفکر، ناقد، تاریخ‌نویس اندیشه، و فیلسوف آلمانی که در اثر نامتعارف بودن سبک و اندیشه‌اش در زمان حیات کم و بیش ناشناخته ماند، در دهه‌های اخیر مورد توجه قرار گرفته و ه چنرین زبان ترجمه شده‌اند. این کتاب چنان که در نگاه نخست به نظر می‌آید یک کتاب گزین‌گویه نیست، بلکه مجموعه‌ای است از تصویرهای اندیشه‌گرانه. احضار چیزهایی است که بیان آن‌ها با واژه‌ها امکان‌پذیر نیست. شکل مرموز آن‌ها اندیشه را، که در شکل مفهومی سنتی خود انعطاف‌پذیر و و قراردادی می‌نماید، فعال می‌کند، خودانگیختگی و نیروی آن را به جریان می‌اندازد و به خواننده می‌فهماند در واقع دیری است چیزهایی را که در صدد انکارشان بوده می‌دانسته است.