این قانون تلخ و غم‌انگیز ما آدم‌هاست که ارزش چیزهایی را که داریم، تا وقتی که داریم‌شان نمی‌دانیم ولی تازه وقتی آن‌ها را از دست می‌دهیم متوجه می‌شویم چه چیزهای باارزشی را از دست داده‌ایم. تا وقتی حالمان خوب است، نمی‌فهمیم چه چیزی باعث و بانی حال خوبمان شده است. تا وقتی کسی را در کنارمان داریم که با او خوشبختی را تجربه می‌کنیم نمی‌فهمیم که به واقع چقدر خوشبختیم و اساسا چطور این خوشبختی نصیب ما شده. تا وقتی خودمان را در اوج می‌بینیم نمی‌فهمیم چه کسانی مراقب ما هستند مبادا سقوط کنیم یا چه کسانی حتی هنگام سقوط باز کنار ما هستند. حتما باید یک روز، یک‌جا، آدم مهمی را از دست بدهیم، تا مدت‌ها بعد جایی دیگر دو قرانی‌مان بیفتد که با خودمان و احتمالا آدم مهم زندگی‌مان چه کرده‌ایم.