کتابِ «یادداشت‌های بغداد» نوشته نُها الراضی (2004-1941) یکی از نمونه‌های درخشانِ مستندنگاری است بر اساسِ خاطرات و مشاهداتِ شخصی. این کتاب روزنوشته‌های نقاش و هنرمند و مدرنیست برجسته عراقی است که از ابتدای جنگِ اول خلیج فارس تا انتهای جنگِ دوم خلیج فارس را روایت می‌کند و یک سال بعدِ پایانِ کتابش به خاطرِ آلزایمری شتابنده، از دنیا می‌رود. کتابِ «یادداشت‌های بغداد» صرفاً خاطره‌نویسی نیست، بلکه روایت رنج و تاریخ و روزگار ملتهبِ دوازده سالِ آخر حکومتِ صدام است از چشمِ زنی برخاسته از یکی از مهم‌ترین خانواده‌های روشنفکرِ عراق. نُها الراضی یکی از نقاشان مهمِ نوگرای عراقی است که در لندن و بیروت درس خواند و کار کرد و با آغاز جنگِ لبنان، در اوایلِ دهه هشتاد، به کشورش بازگشت. او در این کتابِ شگفت‌آور روایتی می‌سازد از چگونگی نابود شدنِ عراق به دستِ صدام و امریکا و نیروهای هم‌پیمانش. نابودی‌ای که به زعمِ او کلِ خاورمیانه را هدف گرفته است. یادداشت‌های او مدام به اتفاق‌های روز، گذشته‌ها و هنر و ادبیات اشاره می‌کنند و برای همین کتاب به یک اثر مهمِ ادبی تبدیل می‌شود و برای این نقاشِ برجسته اعتبارِ فراوانی به همراه می‌آورد. قصه پُر آبِ چشمِ رؤیاهایی که قدرت‌ها تباه‌شان کردند.