به گفته بوریدو، هنر یکی از ساز و کارهایی است که مردمان با آن به ایجاد تمایز میان خود و دیگران و هویت دادن به خود می‌پردازند. مهم نیست که چه چیزی زیبا هست یا نیست؛ زیبایی در ذات اشیا نیست، بلکه محصول مناسبات اجتماعی میان مخاطبان و نیز استفاده آن‌ها از اثر هنری است. این مجموعه اجتماعی را بوردیو «میدان هنری» می‌نامد. بنا بر تحلیل بوردیو، این فرایند ما را در جایگاه نمادین و اجتماعی که برای خودمان در نظر گرفته‌ایم، تثبیت و آن را برای ما بازتولید می‌کند.
بوردیو معتقد است که در قرن نوزدهم معیار ارزشمند شناخته شدن کار هنری این بود که جامعه هنری آن را زیبا بداند، نه به آن که به قضاوت تمام جامعه گذاشته شود. امروزه دقیقا به نقطه معکوسی رسیده‌ایم؛ یعنی امروز اغلب هنرمندان آوانگارد هم برای مهم دانستن کارشان، به «قیمتی» که برای خرید آن پرداخت شده است، استناد می‌کنند.