فلسفه داستان‌های جذاب امروزی همچنان بر همان اصول درام ارسطویی استوار است؛ گره‌ای ایجاد می‌شود، سوالی پدید می‌آید و خواننده برای یافتن پاسخ سوال و بازشدن گره، روزها، ماه‌ها و حتی گاهی سال‌ها به تعقیب خط داستان می‌پردازد. در داستان‌های این چنینی، نویسنده خواننده را برای ارائه پاسخی درخور به سوالات داستان، مفتون هنر تعلیق داستان می‌کند. حال اگر حکایتی برای ما خوانده شود که نویسنده نطفه سوالی را در ذهن منعقد کند اما به آن پاسخ ندهد چه؟ احتمالا ذهن ما در چنین مواردی حالتی از بهت و حیرت به خود می‌گیرد، حالتی که نه تنها خوشایند نیست، بلکه به سرگیجه ذهن ما می‌افزاید. این سرگیجه همان چیزی است که داستان‌های ذن به دنبال آن هستند. در واقع مکتب ذن منشا بیدای معنوی انسان را نه در یافتن پاسخی عمیق و شگرف برای سوال‌های بی‌نهایت ذهن، بلکه در کنار آمدن انسان با نمی‌دانم‌های خود می داند. داستان‌های ذن با ایجاد حس نمی‌دانم روزانه‌ای در ذهن می‌گشاید که تفکر را راهی به آن نیست.