یکی از ده‌ها ایرادی که می‌توان به مشکل سانسور - ممیزی کتاب وارد دانست این است که زنجیره کار نشر نویسنده - به معنای هر چه در جای و به هنگام خود - گسسته می‌شود. مجموعه‌ای به ناشر سپرده می‌شود و انگار باید آن را به دست فراموشی سپرد تا زمانی فرابرسد که به حکم قضا و قدر، سنگ مانع از مسیر انتشار کنار زده شود و توفیق عرضه بیابد. مدت زمانی که می‌تواند کم یا بیش از ده سال باشد. بدیهی است چنین کتابی انگار حلقه گم‌شده‌ای است که چندی بعد یافته شده و ذهن نویسنده می‌باید خود را قانع کند که اثر بازیافته در سلسله - زنجیره در جای خود قرار خواهد گرفت. این حکایت - نوشتارهای عبور از خود هم از زمره چنان آثاری است که به هنگام اقبال انتشار نیافت تا این سال که در آن‌ایم، یک‌هزار و سیصد و نود و هفت، و تقریبا نزدیک به ده سال. اکنون چه توان گفت به جز این که از باب احترام به خواننده بیاید که شرح حال این وجیزه چنین بود!