کتاب پیش‌رو، دارای فصل‌های تحلیلی و توصیفی و نیز جنگی از غزلیات است. فصل نخست، «در چیستی غزل» به تاریخ غزل و پیشگامان آن در روزگاران گذشته و نو می‌پردازد و پس از ورودش به جهان نوین به شباهت‌های میان دیروز و امروزش رو می‌کند. بخشی از این فصل بیانگر نثرگونگی در زبان و عامیانگی آن است.
فصل دوم، «درباره‌ی اندیشیدن» کلید واژه‌های نوینی دارد؛ از آغاز به اندیشه‌های پوچ‌گرایانه‌ی شاعران گذشته و حال توجه می‌کند، سپس با الگوهای روان‌کاوانه هنجاری‌ها و ناهنجاری‌های زبان شاعران را می‌کاود و آن‌گاه برچیرگی زبان مردانه در شعر زن می‌پردازد. بخش حاضر این پرسش را به پیش می‌کشد که آیا بیان مسائل زنانه و مردانه، بیانگر زبان زنانه یا مردانه است؟
نویسنده سپس به طبیعت‌گرایی در غزل‌های شاعران نظر می‌کند و نامستقیم از جنبه‌های ناتوریستی ناتورالیستی و امپرسیونیستی شاعران سخن می‌گوید.
زیرا شاعران در وصف طبیعت گاهی به واقعیت نزدیک می‌شوند و گاه آن را به شیوه‌های امپرسیونیستی؛ اندکی دست‌کاری می‌کنند.