میانجیگری فرایندی است که در آن شخص ثالثی به طرفین اختلاف کمک می‌کند از زاویه دیگری به اختلافشان نگاه کنند، فراتر از اختلافشان بنگرند، آن را به چشم فرصتی برای رشد ببینند، و به اتفاق هم به توافقی برسند در این باره که می‌خواهند در آینده چه ارتباطی باهم داشته باشند.
کتاب با نگاهی کلی به میانجیگری آغاز می‌شود (فصل‌های 1 و 2) و دربردارنده برخی مباحث نظری در این زمینه است. در فصل‌های 3 و 4 تاملاتی در مورد منفعل بودن، انتقام، بخشش، شرمساری و گناه آمده است. بعد از آن دو فصل اختصاص داده شده به اینکه از ارتباط بدون خشونت (NVC) چطور می‌شود در میانجیگری استفاده کرد (فصل‌های 5 و 6). اغلب ما برای میانجیگری نیاز به تمرین داریم، بنابراین در فصل 7 تمرین‌هایی آمده که ابزارهای مختلفی به دست خواننده می‌دهد که هنگام میانجیگری می‌تواند به کار ببرد. فصل 8 هم به آماده کردن مقدمات میانجیگری می‌پردازد و اینکه چطور رسما دست به کار میانجیگری شوید. در فصل 9، شکل‌های دیگری از میانجیگری آمده و به اختصار به مقوله‌هایی مثل «میانجیگری در زمینه بزهکاری» و «عدالت ترمیمی» پرداخته شده است.
لیو لارسون مربی رسمی ارتباط بدون خشونت است و معلم او مارشال روزنبرگ، بنیان‌گذار NVC بوده است. لارسون در مدارس، خانواده‌ها و سازمان‌ها میانجیگری می‌کند و به تدریس میانجیگری و حل اختلاف در حوزه‌های مختلف مشغول است. «من به رویکرد ارتباط بدون خشونت اعتماد بسیاری دارم چون وقتی ما می‌کوشیم نیازهای همه را به حساب بیاوریم، تغییراتی پایدار پدید می‌آید. به چشم من، گوش دادن با همدلی و احترام صادقانه پیش‌شرط دموکراسی است.»