عرق سردی روی پیشانی اش نشسته بود و بختکی روی نفس هایش. جانش داشت بالا می آمد و کم کم می فهمید که مردن چقدر وحشتناک و دردناک است. از آن بدتر این مرگ طولانی و بی وقفه که تمام نمی شد. این شرمندگی خیلی زیاد که هیچ کلمه ای توی لغتنامه های دنیا نداشت. راستی..... به شرمندگی خیلی زیاد چه می گفتند؟ به وقتی که دل آدم سوراخ می شد چه؟ اسم آدمی که کلی گناه داشت و پشیمان چه بود؟ اصلا اسمی داشت؟!
صدای مارال را بین هذیان های ذهنش شنید.
- بذار برم.
صدایش پر از خشم و کینه بود. محمد بی تاب و آرامش گفت:
- بذار توضیح بدم..
خودش هم درست نفهمید چه شد. فقط یک لحظه احساس کرد که باید توضیح دهد.
خودش را به علاوه ی گناهانش..