والدین ایرانی، دوره نوجوانی را به رسمیت نمی‌شناسد و برای رویارویی با آن آمادگی ندارند. در واقع بسیاری از آنان دل‌شان می‌خواهد فرزندشان بدون گذر از دوره نوجوانی، از کودکی وارد جوانی شود. یعنی جست و جوی‌های نوجوانی اتفاق نیفتد و کودک مستقیما وارد مناسبات بزرگسالی از قبیل انتخاب رشته تحصیلی، شغل، همسر و... شود. این طرز فکر به ظاهر کم خطر ولی در واقع بسیار آسیب زاست. شاید خواندن این کتاب کمکی باشد برای رسمیت شناختن نوجوانی فرزندمان و بهتر مواجه شدن با آن و شکل‌گیری این سوال در ذهن والدین که آیا این چالش‌ها را می‌توان به شکل بهتری حل کرد؟ آیا می‌توان نوجوانی را نه تهدیدی برای خانواده، بلکه فرصتی برای رشد والدین و نوجوان دانست؟