«قصه‌گویی در ایران سابقه‌ای بسیار تاریخی دارد. ایرانیان از دیرباز برای تعلیم و تربیت کودکان و به منظور انتقال مفاهیم تاریخی، اجتماعی، دینی، اخلاقی،... از قصه‌گویی به عنوان یک ابزار قدرتمند استفاده کرده‌اند. طرح مطالب به صورت قصه و نقل شفاهی آن‌چنان در فلات ایران ریشه و اهمیت داشته که تا امروز نقش پررنگ خود را در منطقه حفظ کرده است... با وجودی که شناخت این انواع ادبی بسیار مهم بوده و تعریف علمی از آن‌ها می‌توانسته سهمی به سزا در معرفی این آثار به جهان داشته باشد، اما در مقایسه با انواع ادبیات کتبی مورد دقت و بررسی وافی قرار نگرفته است. در این کتاب پژوهش‌گر می‌کوشد 3 گونه از گونه‌ها با ژانرهای ادب شفاهی ایرانیان را که نقش بزرگ در آفرینش ادبیات کودک در جهان داشته‌اند طبقه‌بندی کرده،تعریفی جامع از هر یک ارائه دهد. علاوه بر آن یک نظریه را به اثبات برساند که ایران خاستگاه بسیاری از ترانه‌ها، متل‌ها و افسانه‌هایی است که امروز در سراسر جهان موجودند و زنان ایران، به شهادت مفاد مطالب، بزرگ‌ترین نقش را در آفرینش این 3 ژانر بازی کرده‌اند.»