گاهی بیدار می‌شوم و آن‌قدر همین‌طور می‌مانم که صدای افتادن گلبرگی از گلدان را می‌شنوم، گاهی بیدار می‌مانم و آرزو می‌کنم کاش کسی بود و صدای فروریختنم را می‌شنید، در حریم امن تختم، بر این طناب بندبازی میان رویا و بیداری، تخیلاتم خیلی واقعی می‌نماید. فقط چند قدم آن طرف‌تر همین نزدیکی‌هایی که هرچه می‌روی به آن نمی‌رسی.
پدرم پرده‌ها را آرام باز می‌کند تا از روز پرده‌برداری کند. هر روز شاهکاری است، حتی اگر آدم را له کند.