ارتباط برقرار کردن هرگز، کار آسانی نبوده است. پیشرفت‌های تکنولوژیکی در بیست و پنج سال گذشته به این معناست که اکنون می‌توانیم انسان‌های هم‌عقیده‌ای مثل خود را از طریق ره‌آوردهای تکنولوژیکی مثل اینترنت و وب‌سایت و غیره پیدا کرده و با آن‌ها ارتباط برقرار بکنیم.
متاسفانه، هر قدر این امکان برای ما مهیا شده است، به همان اندازه از صحبت کردن با کودکان خود بازمانده‌ایم. ضمن نگرانی در مورد فقدان خواب کودکان، معلمانی که من به شخصه با آن‌ها صحبت کرده‌ام به من گفته‌اند که کودکان امروزی از فقدان مکالمه در خانه و تماشای زیاد تلویزیون در رنج هستند. به نظر این قبیل معلمان، این دو عامل، شدیدا به هم ارتباط دارند.
رشد زبانی کودکان، موضوعی نیست که معمولا والدین را نگران می‌کند. بلکه در واقع وقتی موضوع را با آن‌ها در میان می‌گذارم می‌بینم که آرزو می‌کنند فرزندانشان این قدر زیاد با آن‌ها صحبت نمی‌کردند! کودکان کم و سن و سال، بیشتر به این کار، گرایش دارند که برای بزرگسالان، خسته‌کننده است. اما موضوع، موضوع زیاد صحبت کردن کودکان یا سوال‌های بی‌پایان آن‌ها نیست که باعث نگرانی معلمان شده است. بلکه توانایی کودکان در برقراری ارتباط اجتماعی است و به دقت گوش دادن و درک کردن، و استفاده از زبان برای یادگیری است که موجبات نگرانی معلمان را فراهم کرده است. طبق نظر معلمان، مهارت‌های ارتباطی کودکان در مقیاس اجتماعی رو به کاهش نهاده است.