قریب بیست و پنج سال دوران آموزشی، پژوهشی و فعالیت‌های بالینی در رشته روان‌شناسی بالینی و روان‌درمانی، و آشنایی با تفکر سیستم‌اندیش با رویکردی کل‌نگر، ارتباط - محور و ترکیبی (syntatic) در برابر جزء‌نگری و کاهش‌گرایی (reductionism)، و با در نظر گرفتن بافتار (content) فرهنگی ایرانی - اسلامی، من را بر آن داشت تا شیوه‌ای جدید برای درمان مراجعین خود در پیش بگیرم، تا ضمن تحلیل و درمان گذشته فرد، به آینده‌نگری و ساخت روایت و مسیر ویژه فرد از زندگی‌اش و از همه مهم‌تر،استفاده از زمان و نیروی حال توجه شود، شیوه‌ای که تا پایان عمر فرد را در جهت رشد و بالندگی قرار دهد: خودورزی!
خودورزی، شیوه‌ای است بر مبنای شناخت و تحلیل گذشته و شخصیت فرد (بر این بودگی)؛ساخت و آفرینش آینده (به آن شدگی) و حرکت در مسیر زندگی در زمان حال (تم زندگی).