در بعضی از کودکان، گنجایش توجه آن‌چنان محدود، میزان فعالیت آن‌چنان زیاد، و توانایی آن‌ها در کنترل رفتارهای ناگهانی و بی‌اختیار خود آن‌چنان اندک است که در آن حوزه، رفتارهایشان، از آن چه برای سن آن‌ها مناسب است، آشکارا فاصله دارد. بیش‌تر مردم چنین کودکی را می شناسند ـ کودکی که برایش به پایان رساندن تکالیف مدرسه کار دشواری است، کودکی که نمی‌تواند با بچه‌های محل کنار بیاید، کودکی که ناتوانی‌اش در عمل کردن بر طبق دستورالعمل‌ها و به پایان رساندن وظایفی که برایش تعیین کرده‌اند، در خانه باعث به پاشدن جر و بحث می شود.
آن دسته مشکلات رفتاری در این حوزه‌ها که آن‌قدر شدید شده باشند که سازگاری کودک را مختل سازند به گونه‌ای نیستند که با بزرگ‌تر شدن کودک، بهبود پیدا کنند و معمولا نمی‌توان آن‌ها را بهنجار تلقی کرد. اگر چنین فرزندی دارید، ناچیز شمردن مشکلات او یا انتظار این‌که با بزرگ‌تر شدن وی، این مشکلات کم‌رنگ یا برطرف شوند نه‌تنها اشتباه، بلکه به ضرر آسایش روانی و اجتماعی اوست. با این کار، هم‌چنین برای خودتان و دیگر اعضای خانواده که باید هر روز با این کودک مراوده داشته باشید، مشکلات بیش‌تری به بار می‌آید.
پدر و مادرها برای آن که درک بهتری از این اختلال به‌دست بیاورند و بتوانند در برابر منتقدان کم‌سوادی که هم‌چنان بر این نکات اصرار می‌ورزند که ADHD بر اثر ضعف والدین در تربیت فرزند، برنامه غذایی مورد استفاده، یا بیش از حد تلویزیون تماشا کردن کودکان به وجود می‌آید دلایلی علمی عرضه کنند، باید از این گونه تحولات علمی آگاهی داشته باشند.