ما نباید از تنبلی بترسیم؛ چون چیزی به نام تنبلی وجود ندارد!
اغلب ما بیشتر روزهای عمرمان را با احساس خستگی، غرق در مشکلات و ناامیدی از خودمان می‌گذرانیم و یقین داریم که به حد کافی تلاش نکرده‌ایم؛ انگار هرقدر هم که سخت کار کرده باشیم یا به موفقیت‌هایی رسیده باشیم فرقی نمی‌کند. با وجود تمام فرسودگی‌های شغلی، بیماری‌های مرتبط با استرس و هفته‌ها کم‌خوابی، کماکان بر این باوریم که ناتوانی‌هایمان باعث «تنبلی‌مان» می‌شوند و تنبلی همیشه بد است.
اما این جهان‌بینی زندگی مان را ویران کرده. در این کتاب خواهیم خواند که افراد خسته و فرسوده دچار نوعی تنبلی ذاتی شرم‌آور یا شیطانی نیستند؛ بلکه واقعیت این است که آن ها تقلا می‌کنند در فرهنگی بیش از حد سخت‌گیرانه و مشوق اعتیاد به کار دوام بیاورند.
پس نباید از فرط سخت‌کوشی تا سرحد نابودی پیش برویم و خودمان را با خودتنبیهی سرزنش کنیم .