اختلال نارسایی توجه / بیش‌فعالی یکی از متداول‌ترین اختلال‌های رشدی است که برای بسیاری از کودکان، نوجوانان، بزرگسالان، و نیز مدارس، خانواده‌ها و جامعه مشکلات متعددی به وجود می‌آورد. این مشکلات و چالش‌ها، جنبه‌های گوناگونی دارند. از یک سو، شناسایی، تشخیص و ارزیابی این اختلال پیچیده است و از سوی دیگر، درمان آن بسیار سخت، و گاه ناممکن است.
در این میان، تجربه مؤلفان در کار با کودکان با اختلال نارسایی توجه / بیش‌فعالی حکایت از آن دارد که درمان‌گران، مشاوران، معلمان، و به ویژه والدین، خود را الزاما مقید به تشخیص قطعی نکنند. در بسیاری موارد این قطعیت امکان‌پذیر نیست. رویکردهای متعددی برای درمان این اختلال امکان‌پذیر است. نخست، به یاد داشته باشیم که منظور از درمان، همانا «مدیریت» است. این اختلال را می‌توان به دیابت تشبیه کرد. همان‌گونه که دیابت درمان ندارد، ولی می‌توان آن را با اصلاح و مدیریت سبک زندگی کنترل و درمان کرد، اختلال نارسایی توجه / بیش‌فعالی نیز با اصلاح سبک زندگی، اصلاح روش‌های تربیتی، آموزشی، و البته در صورت لزوم، دارودرمانی، قابل مدیریت است...