جیمز وود در این کتاب خاطره و نقد ادبی را به نحوی شگرف به هم آمیخته و به کمک آن ارتباط بین داستان و زندگی واقعی را نشان داده است. او استدلال می‌کند که، در میان همه‌ی هنرها، ادبیات داستانی دارای توانایی منحصربه فردی برای توصیف شیوه‌ی زندگی ماست، و می‌تواند نهاد زندگی را از مرگ و فراموشی تاریخ نجات دهد. وود عمل خواندن و درک کردن را در این‌جا یکی از مقدس‌ترین فعالیت‌های شخصی انسان می‌شمارد و بحث‌های درخشانی درباره‌ی چند اثر ادبی مطرح می‌کند. او در این کتاب رابطه‌ی صمیمی خود با کلمه‌ی مکتوب را آشکار می‌سازد. نزدیک‌ترین چیز به زندگی که فقط کتابی موجز با استدلال‌های محکم درباره‌ی ادبیات داستانی‌ست، بلکه شرح شخصی وجدآوری است از تعمق درباره‌ی هم‌دستی پرثمر میان خواننده و نویسنده و منتقد.