پس از ترجمه بوطیقای ارسطو، ویژگی‌هایی در کار هوراس یافتم که باعث شد فکر کنم شاید ترجمه آن شکافی را که در زمینه نظریه نمایشنامه‌ی کمدی وجود دارد برطرف کند و با توجه به مثال‌های متعدد وی، اطلاعات بیشتری هم در مورد نمایشنامه‌های رم باستان به ما بدهد و هم علت گرایش و علاقه خاص نئوکلاسیسیست‌ها را به وی، به عنوان نظریه‌پرداز الگوی خود، روشن کند... علت همنشین کردن هوراس و درایدن، شاید از شباهت روش تحلیلی هوراس و جان درایدن، به عنوان آغازگر نهضت نئوکلاسیسیم، آشکار شود. درایدن، به عنوان دنباله رو تفکر، سبک و روش باستانی، همان وسواسی را به خرج می‌دهد که هوراس در اثرش به نمایش می‌گذارد: زبان ساده و قابل فهم برای خوانندگان، مثال‌های متعدد، اشاره به نمایشنامه‌نویسان و تشریح و تحلیل عناصر نمایشی به همراه نمونه‌های عین... به عبارت دیگر، آنچه هوراس از ارسطو در اثرش بازگو کرده و می‌گشاید، در اثر درایدن، ضمن بحث در مورد نمایشنامه‌ی عصر وی، با جزئیات بیشتر، آشکار می‌گردد.