به خودم گفتم: وای، عالی شد! الان شروع می‌شود! گیر یکی از آن آدم‌های خل و چلی افتادم که خودشان را همینگوی فرض می‌کنند.
می‌خواستم بدون این که حتی جوابش را بدهم از آن‌جا بروم، اما نتوانستم. باید دست کم یک نگاه به این دلقک می‌انداختم.
از گوشه چشم زیر نظرش گرفتم و کم‌کم سرم را برگرداندم.
اول از همه متوجه شدم تقریبا هم قد من است که البته چیز عجیبی نبود. اما وقتی توانستم صورتش را کامل ببینم، چنان از جایم پریدم که انگار برق فشار قوی به من وصل کرده بودند.
در کسری از ثانیه دهانم باز ماند، سرم رفت عقب و ابروهایم چسبید به رستنگاه موهایم. نگاهم میخکوب شد و چشم‌هایم تقریبا به اندازه دهانم باز ماند. سرم را تکان دادم، محکم تکان دادم، انگار می‌خواستم صدای پیچ یا مهره‌ای را که در مغزم شل شده باشد، بشنوم. بعد گفتم: «خدای مهربان! خودتی! مطمئنم خل شده‌م!»