زنوب: د زود باش، چرا واسادی؟
پدر: منم همینو می‌خوام... ولی این همین‌جور به حرفم می‌کشه. [میخی می‌کوبد.]
مادر: من به حرفت می‌کشم؟
پدر: حالا وقت بحث کردن نیست عزیز من! [به او حمله‌ور می‌شود و وحشیانه می‌بوسدش] تو واقعا فکرهایی می‌ندازی تو سر من... [به سراغ تخته چوبی می‌رود.]
زنوب: گشنه‌مه.
مادر: کروش، یه چیزی بده این بچه بخوره.
...