به یک نمایشگاه نقاشی دعوت شده بودم. ده‌ها بوم روی دیوار نصب بود... برخی رنگارنگ، برخی سیاه و سفید، برخی پر نقش و نگار، برخی ساده و بی‌آلایش. یکی تماشا می‌کرد و یکی عکس می‌گرفت. اما بوم‌ها برای من جان داشتند... با من سخن می‌گفتند... پای درد دل یکی‌شان نشستم که مرا با خود برد. کجا؟ به اعماق ذهن و دل نقاش.
سرد بود و تاریک، پر از بغض و ترس و آرزو.
لب‌هایم خشک شد... گویی به یاد غصه‌های مشکی رنگ خودم افتادم؛ همان‌هایی که هر روز با پالت آبرنگ رویشان را می‌پوشانم... نمی‌خواستم دوباره برایم مشکی شوند؛ پس با بوم‌ها خداحافظی کردم و گفتم بهتر است دیگر بروم. در به در داخل سالن به دنبال خانم نقاش بودم. وقتی او را پیدا کردم، پالت آبرنگی که داشتم را به او دادم و گفتم می‌دانم غصه سیاه است، اما تو هم رنگ‌کاری بلدی...