رنسانس دیری است که در مقام مرحله‌ای درخشان در تکامل تمدن غرب شناخته شده است. اما به سهم متمایز فلسفه در فرهنگ عصر رنسانس کم توجه شده است. این کتاب خواننده را با فلسفه نوشته شده و خوانده شده و تدریس شده و بحث شده در اثنای دوره‌ای آشنا می‌کند که به طور مرسوم به «احیای دانش» مفتخر است.
نویسندگان به بررسی رابطه فلسفه عصر رنسانس با انسان‌گرایی و دانشگاه‌ها و تاثیر منابع باز کشف شده قدیم و بازگشت به فلسفه افلاطون و نوافلاطونیان و اعتلای روزافزون ارسطو می‌پردازند و سهم اصیل شخصیت‌های بزرگی همچون برونی، واللا، فیچینو، پیکو دللا میراندولا، پومپوناتسی، ماکیاوللی، مور، ویتوریا، مونتنی، برونو و کامپانللا را مشخص می‌کنند.