ایلیچ جهان ما را در معرض مخاطره‌ای جدی می‌بیند. مخاطره‌ای که منشا آن نه کمبود انرژی بلکه فراوانی مصرف آن است. مصرف بی‌بندوبار انرژی نه‌تنها محیط زیست را به پلشتی می‌کشاند، محیط معنوی زیست را نیز تباه می‌کند و نابرابری‌ها را دامن می‌زند. جهان ما با اتکای غیرمنطقی بر مصرف بی‌محابای انرژی نابرابری آدمیزادگان را به نحو غیرقابل تحملی افزوده و در میان فقیر و غنی فاصله افکنده است. این است مطلبی که ایلیچ در این رساله در صدد اثبات آن است و با قدرت منطق شگفت‌انگیزی آن را مطرح می‌کند.