خانم پالفری با لحنی کم‌وبیش رویاپردازانه ادامه داد: «بعضی وقت‌ها، اون موقع که یه زن جوون متاهل بودم، آرزو می‌کردم آزاد باشم، آزاد و رها از قیدوبند بچه‌داری و تعهدات اجتماعی، از وظایفی که هر آدمی به عهدشه، متوجهی چی می‌گم؟ و همین‌طور از نگرانی‌هایی که درباره عزیزانت داری؛ بیماری بچه‌ها و پدرومادرهای پابه‌سن گذاشته و مشکلات مالی. هرکسی بعضی وقت‌ها آرزو می‌کنه از همه اینها فرار کنه. ولی راستش آدم نباید آرزو کنه که هیچ‌کس بهش نیاز نداشته باشه، چون این‌طور که من فهمیده‌م تنها راه آزاد بودن همینه.»