دریان گری که هنوز از تابلو چشم برنگرفته بود، زیر لب گفت: «چه غم‌انگیز است، چه غم‌انگیز! من پیر خواهم شد، زشت و ترسناک! ولی این نگاره همیشه جوان خواهد ماند. تا ابد در همین روز ماه ژوئن باقی می‌ماند. کاش برعکس این می‌بود! کاش من همیشه جوان می‌ماندم و این تصویر پیر می‌شد! برای این- بله، برای چنین چیزی- حاضرم دار و ندارم را بدهم! برای این جوانی ماندگار از هیچ‌چیز دریغ نمی‌داشتم و حاضر بودم روحم را هم بفروشم!»
«تصویر دریان گری»، تنها رمان اسکار وایلد و احتمالا مشهورترین اثر او، رمانی نامتعارف است، رمان یک شاعر، رمان یک نمایشنامهنویس، رمان یک نویسنده قصه‌های پریان، رمان یک منتقد ادبی و خلاصه رمان هرکسی جز یک رمان‌نویس. در واقع، کتاب هم از این‌همه بهره دارد و هم هیچ‌یک از اینها نیست. نثر آن گاه به شعر پهلو می‌زند و با اشعار منثور خود وایلد تفاوت چندانی ندارد. صحنه‌ها اغلب خصلتی سخت نمایشی به خود می‌گیرند که بذله‌گویی‌ها و حاضرجوابی‌های لرد هنری، یکی از دو شخصیت اصلی، به آن سرزندگی خاصی می‌بخشد. پیرنگ اصلی آن، داستان جوانی که هرگز پیر نمی‌شود، به مضامین قصه‌های پریان شباهتی آشکار دارد. به‌علاوه، بسیاری از بحث‌های شخصیت‌ها در باب هنر و زندگی و نسبت آنها با یکدیگر و چیستی و چرایی اثر هنری در نهایت از مباحث نقد ادبی و هنری نسب می‌برد. افزون بر این، وایلد با تعریف بخصوصی که از وظیفه هنرمند دارد، به آفرینش در آفرینش نیز دست می‌زند و می‌کوشد با توصیفی از اشعار گوتیه یا نمایشنامههای شکسپیر اثری به موازات آثار آنان بیافریند.