کتاب حاضر وجه مشتركِ اقتصاد سیاسی، ادبیات و سینما (خاصه ژانر علمی‌تخیلی)، زیباشناسی، نظریه انتقادی و فلسفه معاصر را نشانه می‌رود. این کتاب نه یک بررسيِ تجربی، بلکه تمرینی گمانه‌ای در نظریه‌ی فرهنگی است، به‌ویژه در زمینه‌های مربوط به رسانه‌های دیجیتال، رمان‌ها و فیلم‌های علمی‌تخیلی، و دنیای اینترنت. اثر علمی‌تخیلی ادعا نمی‌کند آنچه را ده، صد، یا هزار سال بعد رخ خواهد داد، پیش‌بینی می‌کند؛ مشخصه این ژانر جهت‌گیريِ زمانی و زبانيِ آن است. اثر علمی‌تخیلی آن روندهای «آینده‌گرا» را جدا می‌سازد که پیشاپیش در موقعیتِ تکنولوژیکی و اجتماعيِ بالفعلِ ما تعبیه شده‌اند. این روندها امور واقع نیستند، اما به‌منزله گرایش‌ها یا بالقوگی‌ها واقعاً وجود دارند. به باور دلوز، آن‌ها «واقعی‌اند بی‌آن‌که بالفعل باشند، ایدئال‌اند بی‌آن‌که انتزاعی باشند، و نمادین‌اند بی‌آن‌که ساختگی باشند.» آن‌ها بالقوگی‌هایی برای تغییر، رشد، یا زوال‌اند. علمی‌تخیلی به بالقوگی‌های رخدادها می‌پردازد، و همین وجه بالقوه گسترده‌تر و اسرارآمیزتر از هر پیامدِ بالفعلِ تاکنون موجود است. علمی‌تخیلی به استحاله‌های عجیب و عواقبِ پیش‌بینی‌ناپذیرِ مخاطره‌آمیز می‌پردازد. علمی‌تخیلی تمرینِ آزمون‌گريِ مداوم است، درست آن‌چنان که خودِ تکنولوژی و علم نیز آزمون‌گری‌های دائمی‌اند. علمی‌تخیلی همان نیروهای نامرئی ــ تکنولوژیکی، اجتماعی، اقتصادی، عاطفی، و سیاسی ــ را فرامی‌خواند و ملموس می‌کند که ما را احاطه کرده‌اند.